روز اول جنگ محمود با یکی دیگر از نگهبانان بیت امام (ره) رفتند که اجازه بگیرند . امام (ره) فرستادشان جبهه ، رفت جبهه جنوب ولی زیاد نماند ، چمران گفته بود : این جوان با این جسارتش به درد کردستان می خورد . ضد انقلاب ها برای سر بعضی از پاسدارها هزار تومان جایزه می گذاشتند ، خیلی که ارزش طرفشان بالا می رفت ، سرش را سه هزار تومان هم می خریدند . محمود که آمد ، به یکی دو هفته نکشید رفت تو لیست سه هزار تومانی ها .

دو تا خرج خورده بود پهلویش ، یکی هم به روده هاش ، چهل سانت از روده هایش رفته بود ، جاش روده مصنوعی گذاشتند . قیافه شهر عوض شده بود ، ضد انقلاب ها شهر را چراغانی کرده بودند

و نقل وشیرینی می دادند .

لباس هایش را خواست و با امضای خودش از بیمارستان مرخص شد . توی شهر یکی از آنها را دید و گفت : برو به ارباب هایت بگو کاوه هنوز زهده است ... جشن و همه ی چیزهایشان ریخت به هم .

می دانست همه درها قفل شده اند ، می دانست احتمال پیروزی کم است ، اما دلش پیش جنازه هایی بود که شب قبل ، روی حاج عمران جامانده بود ، می گفت : کلی شهید و زخمی افتادند اونجا ، باید بیاریمشون . آن شب ، خودش هم شد یکی از همان شهدا . جنازهاش را با هزار مکافات آوردند عقب ...